اشعار

افتاده‌ای بر روی خاك و پَر نداری            جـز دیـدۀ تر مونـسی دیگـر نداری

آنقدر غـربت می‌چكد از جسمت آقا            ناخـواسته می‌گـویمت مـادر نداری

کعبۀ اهل ولاست صحن و سرای رضا           شهر خـراسان بُوَد کـرب و بلای رضا

در صف محشر خدا مشتری اشک اوست           هر که در اینجا کـند گـریه برای رضا

این لرزه های زانویم از زهر کینه نیست           داغ و فـراق مـادرمان بی هـزیـنه نیست

روی کـبـود مـادر مـن قـاتـل مـن اسـت           ورنه شرار، این همه در زهر کینه نیست

در خاک می پیچد تنش را مرد غربت            دارد در این حـالت تمـاشا مرد غربت

باید تماشا کرد و خـون از چشم بارید            دریـا به دریـا هـمـنـوا با مـرد غـربت

با زمین خوردنت امروز زمین خورد زمین           آسمان خورد زمین عرش برین خورد زمین

وسط كوچه هـمینكه بـدنت لـرزه گرفت           ناگهان بال و پر روح الامین خورد زمین

در اوج غربت وغم زهر کینه یارش بود           میان حجـره دلش تنـگ گـلعـذارش بود

در آرزوى جـوادش دمى قـرار نـداشت           به آخـرین نـفـسـش چـشـم انتظارش بود

دل همیشه غـریـبـم هـوایتان کرده است           هـواى گریـۀ پـایین پـایـتـان کـرده است

وَ گـیـوه ‏هـاى مـرا رد پـاى غـمـگـیـنـت           مسافـر سحـر کوچـه هایتان کرده است

ای دل غمزده برخـیـز و بیا گریه کنیم           وقت آن است که با اهل ولا گریه کنیم

همچـو پروانه پر خویش به آتش بزنیم           یا بسوزیم چنان شمعی و، یا گریه کنیم

جگرش خون شد و چشمش نگران بر در بود           سینه اش سوخته از غربت و چشمش تر بود

وقت تودیع جگر گوشۀ خود را می‌خواست           بـه تـمـنّـای رخـش دیــدۀ او بـر در بـود

آسـمـان زیـر پَـرت بود زمیـن افـتادی            یک عـبا روی سرت بود زمین افتادی

نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید            نه کسی دور و برت بود زمین افتادی

من كه از زهر جفا پاره شده این جگرم           كنج این حـجـره بیاد غـم دیـوار و درم

در كجـایـی ز مدیـنـه تو بیـا ای مـادر!           تا ببینی كه فـتـادست بر این دل شررم

ای رأفـت تـو رأفـت ذات خـدا رضـا            از پای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت ازآن رضاسـت که درعرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضارضا

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتش‌زده‌ام، شـمع عزاخـانه تـوست
جگر سوخـته، خاکستر پـروانه توست            شعـله‌های دلـم از آه غـریـبـانه تـوست

مانند مـادرت شده ای، قـد خـمیده ای!             آقا چرا عـبا به سر خود کـشیده ای!؟

با درد کهنه ای به نظر راه می روی             دستت گرفته ای به کمر راه می روی!

بر آه آهِ من جگـر سخت خاره سوخت           بروای وای من دل سنگ ستاره سوخت

همچمون کبوتران ز عطش بال می زنم           لب تشنه ام دلم، جگر پاره پاره سوخت

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد            میان سـیـنه ام این درد بی امـان افتاد

به راه روی زمین می نـشینم و خـیزم            نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد

عبا به پایم اگر گیر می کند غـم نیست            اگر به کوچه زمین می خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده            به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

تو آن هـفـتـمـیـن قـبـلـۀ بـاوری            امـام پـس از مـوسی جعـفری

تــو در امــتـداد عــلی نــازلـی            تـو رودی و دنـبـالـۀ کـوثـری

آسمان است وخسوف قمرش معلوم است           غربت بی حد او از سفرش معلوم است

کـولـه بـار ســفــر آخـرتــش را بـسـتـه           از مناجات و نماز سحرش معلوم است

خورشيد سر زد از سحرت أيها الغريب           از سمـت چـشـم های تـرت أيها الغريب

تو ابر رحمتی که به هرگوشه سر زدی           بـاران گـرفت دور و برت أيها الغريب